młodsze ze starszymi...
ciocie..
wszyscy tworzymy jedną przedszkolną rodzinę..
..więc chodź pomaluj mój świat..
na żółto..
i na niebiesko...
"Nie idę do
żadnej szkoły!" - usłyszałyśmy
od jednego z czterolatków.....
Śmiałyśmy się i powiedziałyśmy: "Nam z Wami jest równie dobrze..."
Było wiele radości, zadumy, troszkę łez w oczach..
Śmiałyśmy się i powiedziałyśmy: "Nam z Wami jest równie dobrze..."
Było wiele radości, zadumy, troszkę łez w oczach..
Prezentacja
Dojrzałość dzieci sześcioletnich do nauki czytania i pisania.
Dojrzałość dzieci sześcioletnich do nauki czytania i pisania-kształtowanie świadomości fonologicznej.
Według encyklopedii Popularnej PWN dojrzałość szkolna (gotowość szkolna) to osiągniecie przez dziecko takiego stopnia rozwoju umysłowego, społecznego i fizycznego, który umożliwia mu opanowanie treści określonych przez program klasy pierwszej oraz udział w życiu szkoły. W polskiej literaturze psychologicznej i pedagogicznej najczęściej cytowane są definicje: S. Szumana, według którego dojrzałość szkolna-to taki "poziom rozwoju fizycznego, społecznego i psychicznego, który czyni dziecko wrażliwym i podatnym na systematyczne nauczanie i wychowywanie w klasie pierwszej szkoły podstawowej" oraz definicja E. Hurlock, według której gotowość do uczenia się-taki moment w rozwoju, kiedy spełnione są trzy kryteria:
zainteresowanie dziecka uczeniem się, chęć bycia uczonym i samodzielnego uczenia się,
długotrwałość zainteresowania, kontynuowanie zainteresowania pomimo trudności i niepowodzeń,
osiąganie postępów w uczeniu się, choćby nieznacznych.A więc dojrzałość szkolna-to gotowość dziecka do rozpoczęcia nauki.
Stopień tej dojrzałości zależy od poziomu ogólnego rozwoju dziecka, jego stanu zdrowia i zdolności przystosowania się do nowego środowiska. Jest ona zależna od czynników biologicznych, wpływów środowiska oraz oddziaływań wychowawczych. Wszystkie dziedziny wychowania służą przygotowaniu dziecka do szkoły. Dojrzałość szkolna jest wynikiem prawidłowego kierowania rozwojem dziecka w wieku przedszkolnym.Ogólnie można stwierdzić, że na dojrzałość szkolną składają się następujące komponenty:
dojrzałość społeczna
dojrzałość emocjonalna
dojrzałość umysłowa
dojrzałość fizyczna
dojrzałość wolicjonalna
dojrzałość do uczenia się matematyki
dojrzałość do uczenia się czytania i pisania
Dojrzałość do nauki czytania i pisania jest więc jednym z wielu komponentów gotowości szkolnej. Tak więc przygotowanie dziecka do rozpoczęcia nauki czytania i pisania jest odpowiedzialnym zadaniem dla nauczyciela klas przedszkolnych tzw. "zerówek". Od jego wiedzy dotyczącej prawidłowości przebiegu tych umiejętności i ich uwarunkowań psychologicznych, od doświadczenia metodycznego zależy, czy dla dziecka nabywanie tych umiejętności będzie interesujące i atrakcyjne, czy też stanie się pasmem niepowodzeń, zniechęcenia, utraty wiary we własne możliwości.Czytanie i pisanie to proces złożony. W odróżnieniu od rozwoju mowy, który przebiega w sposób naturalny, często nieświadomy, tych umiejętności dziecko musi nauczyć się w sposób świadomy, kontrolowany.Wiele dzieci, mimo pozytywnego nastawienia do nauki, już na samym początku opanowywania umiejętności czytania i pisania ma trudności. Są dzieci, u których dysharmonie w rozwoju określonych funkcji i czynności poznawczych mogą w istotny sposób zaburzyć efektywne opanowanie czytania i pisania. Dzieci te określa się mianem "ryzyka dysleksji".Gotowość do czytania nie jest to stan, na który należy biernie oczekiwać. Gotowość do czytania i pisania- to dynamiczny proces uwarunkowany zarówno czynnikami biologicznymi, jak i środowiskowymi oraz własną aktywnością dziecka. Proces ten wymaga zorganizowania i stworzenia zewnętrznych warunków, dzięki którym zapewnimy dziecku możliwość rozwijania funkcji psychicznych, niezbędnych do nabywania tych umiejętności. A. Brzezińska zdefiniowała gotowość do czytania i pisania –jako "taki stan w rozwoju dziecka, który charakteryzuje się wrażliwością na znaki, na ich istotę i znaczenie w procesie komunikowania się oraz podatnością na wskazówki ze strony otoczenia dotyczące istoty czytania i pisania". Według autorki tej gotowość do czytania i pisania obejmuje trzy sfery (Brzezińska A. 1987):
sferę procesów psychomotorycznych;
sferę procesów poznawczych;
sferę procesów emocjonalno-motywacyjnych.
Pierwsza z wymienionych sfer dotyczy sprawnego funkcjonowania: analizatora wzrokowego, analizatora słuchowego, analizatora kinestetyczno-ruchowego, aparatu artykulacyjnego, czynności manipulacyjnych. Gotowość w sferze poznawczej- to przede wszystkim: myślenie i zasób pojęciowy. Dojrzałość w sferze emocjonalno-motywacyjnej określa nastawienie dziecka do nauki czytania i pozytywną motywację związaną z wysiłkiem, jaki musi włożyć w opanowanie tej umiejętności. Proces czytania wymaga prawidłowej percepcji wzrokowej i słuchowej. Ucząc się czytać dziecko musi zobaczyć, prawidłowo rozpoznać, usłyszeć i zapamiętać poszczególne wyrazy, słowa, oraz uświadomić sobie, że można rozłożyć je na poszczególne elementy: dźwięki, liter, które sobie odpowiadają.Tak więc czytanie i pisanie- to umiejętności bardzo złożone i angażujące ten sam zespół funkcji psychicznych i fizycznych. Poziom ich rozwoju decyduje o gotowości dziecka do efektywnej nauki tych umiejętności. Nauczyciel, który chce wspierać wysiłki dziecka w procesie nauki czytania i pisania, powinien posiadać określoną wiedzę dotycząca rozwoju mowy, procesów poznawczych i emocjonalnych oraz wiedzę metodyczną z zakresu różnych metod nauki czytania. Dzieci przygotowujące się do rozpoczęcia systematycznej nauki czytania i pisania muszą odkryć lub się dowiedzieć, że język mówiony składa się z wielu elementów, jakimi są artykułowane dźwięki, z których składają się sylaby tworzące słowa, a także zdania złożone ze swoistych układów słów oraz teksty złożone ze zdań mówionych i pisanych. Sylaby i głoski, czyli te elementy słów, które- same nie mając żadnego znaczenia-decydują o znaczeniu słów, są bardzo istotne w nabywaniu skojarzeń głoska-litera i opanowaniu techniki czytania. Na tych właśnie elementach musimy skoncentrować uwagę dzieci. Opanowanie syntezy głoskowej jest podstawą nauki czytania, zaś opanowanie analizy głoskowej jest podstawą nauki pisania.Dziecko, które uczy się czytać, odkrywa najpierw zasadę, że każdej literze odpowiada głoska i aby nauczyć się czytać musi nabrać biegłości w zamiennym stosowaniu liter i odpowiadających im liter. Nabycie tych skojarzeń wymaga uczenia. Niektóre dzieci wymagają treningu świadomości fonemowej, aby mogły skorzystać z nauki skojarzeń głoska-litra. Terminem "słuch fonematyczny" określa się w rozwoju indywidualnym dziecka zdolność różnicowania fonemów języka ojczystego. Natomiast termin "fonem" określa klasę głosek spokrewnionych akustycznie, które mogą się nawzajem zastępować bez zmiany znaczenia słowa. Głoska jest formą realizacji fonemu, wzbogacona o takie cechy, jak np. brzmienie głosu męskiego, kobiecego, zachrypniętego itp. Słuch fonematyczny stanowi podstawę opanowania języka mówionego oraz świadomości fonologicznej, która jest uzmysłowieniem sobie fonologicznej struktury słów. Najpowszechniej stosowanymi zadaniami w treningu wiadomości fonologicznej są zadania analizy i syntezy głosek. Analiza, czyli powolne wymawianie słowa z przeciąganiem głosek umożliwia dziecku percepcję poszczególnych głosek. Podział słów na fonemy (głoski) małe dzieci uczą się lepiej jeśli najpierw ćwiczymy z nimi podział na sylaby, a następnie na cząstki wewnątrzsylabowe /k-ot/. Najtrudniejszym poziomem analizy jest poziom fonemów.Zdarza się, że osoby pracujące z dziećmi przejawiającymi zaburzenia słuchu fonematycznego rozpoczynają z nimi pracę terapeutyczną od najtrudniejszego elementu jakim jest podział wyrazu na głoski. Jest to błąd! Należy bowiem pamiętać o tym, że pierwszym procesem jaki ma miejsce jest synteza słuchowa, a analiza słuchowa pojawia się znacznie później. Dlatego też nie można pierwszych ćwiczeń z dzieckiem rozpoczynać od zadań typu: "powiedz jaką głoskę słyszysz na początku wyrazu, na końcu, w środku?". Jest to zbyt trudne zadanie, przekraczające możliwości niektórych dzieci. Do tego momentu należy je przygotować poprzez ćwiczenia wstępne- ukierunkowane na wyróżnianie dźwięków z otoczenia, odtwarzaniu rytmów, następnie poprzez ćwiczenia, które polegać będą na: wydzielaniu zdań z potoku mowy, porównywaniu długości zdań, wydzielaniu wyrazów w zdaniach, porównywaniu długości wyrazów, wydzielaniu sylab w wyrazach. Bardzo cennymi ćwiczeniami wykorzystywanymi również na tym etapie powinny być ćwiczenia polegające na dobieraniu obrazków, których nazwy rymują się ze sobą (np. płotek-kotek, sowa-krowa, itp.). Dalszym, nieco trudniejszym etapem tego ćwiczenia jest samodzielne tworzenie rymów przez dziecko. Dopiero gdy dziecko dobrze opanuje te umiejętności można przejść do kształtowania u niego świadomości fonologicznej i należy wtedy skoncentrować się na następujących zadaniach:
podajemy dziecku wzorzec, do którego ma się w trakcie ćwiczeń odwołać (np. czy na początku wyrazu szafa słychać głoskę "sz"?), a więc powinno najpierw usłyszeć głoskę w izolacji, potem wymawiamy sylaby zawierające daną głoskę (np. sza, pa, szu, ki, szo- dziecko ma zareagować w określony sposób na wskazaną głoskę)
wyróżniamy samogłoski w nagłosie (a, e, o, u, i)
uczymy wydzielania spółgłosek "trwałych" czyli takich, które można przedłużać w nagłosie(np. m, n, r, s, z, f, w, sz, ż, ś, ź)
uczymy wydzielać spółgłoski "nietrwałe"(p, b, l, k, g, t, d), które trzeba wymawiać krótko bez tzw. "elementu wokalicznego" (mówimy: "b", nie by, "g", nie gy)
dobieramy aliteracje na podstawie obrazków (np. samochód- samolot, buda-buty itp.)
dobieranie aliteracji do słów (np. podaj słowo, które zaczyna się tak samo jak,: wrona, sowa itp.)
ustalamy, który wyraz tu nie pasuje (np. masło-banan-mama, dom-lok-dym)
uczymy wydzielać samogłoski na końcu wyrazów
uczymy wydzielać spółgłoski trwałe na końcu wyrazów
porównujemy wyrazy: czy słowo "kosz" kończy się tak samo jak słowo "mysz"?
uczymy wydzielać spółgłoski nietrwałe na końcu wyrazów
uczymy wyodrębniać kolejne głoski w wyrazach trzygłoskowych dających się wydłużać np. osa, nos, potem w wyrazach z głoskami nietrwałymi na początku, na końcu np. dom, las, sok, szal.
ustalanie jakiej głoski brakuje: powiedz: "pas", a teraz powiedz "as", jakiej głoski brakuje?
pomijanie głosek: teraz powiedz słowo "las" bez /l/.
zastępowanie głosek: powiedz "rak", a teraz powiedz /m/ zamiast /r/.
synteza poszczególnych głosek w słowo: jakie to słowo: /s/ /o/ /k/?
Przy wszystkich tego typu ćwiczeniach należy jak najczęściej wykorzystywać materiał obrazkowy, który zdecydowanie ułatwia i uatrakcyjnia pracę dziecka. Należy wiedzieć, że najtrudniej poddają się terapii funkcje słuchowe, które mogą być angażowane na krótko. Dlatego w terapii słuchu fonematycznego niezbędne jest wykorzystywanie funkcji wzrokowych. Literatura:
Maurer A.(red.) "Dźwięki mowy . Program kształtowania świadomości fonologicznej dla dzieci przedszkolnych i szkolnych", Oficyna Wydawnicza "Impuls", Kraków 2003
Styczek I. "Badanie i kształtowania słuchu fonematycznego", WSiP Warszawa 1982
Pomyślny start ucznia w szkole-Warszawski Oddział nr1 Polskiego Towarzystwa Dysleksji, Biuletyn Informacyjny PTD wydanie specjalne pod redakcją Wojciecha Brejnaka
zainteresowanie dziecka uczeniem się, chęć bycia uczonym i samodzielnego uczenia się,
długotrwałość zainteresowania, kontynuowanie zainteresowania pomimo trudności i niepowodzeń,
osiąganie postępów w uczeniu się, choćby nieznacznych.A więc dojrzałość szkolna-to gotowość dziecka do rozpoczęcia nauki.
Stopień tej dojrzałości zależy od poziomu ogólnego rozwoju dziecka, jego stanu zdrowia i zdolności przystosowania się do nowego środowiska. Jest ona zależna od czynników biologicznych, wpływów środowiska oraz oddziaływań wychowawczych. Wszystkie dziedziny wychowania służą przygotowaniu dziecka do szkoły. Dojrzałość szkolna jest wynikiem prawidłowego kierowania rozwojem dziecka w wieku przedszkolnym.Ogólnie można stwierdzić, że na dojrzałość szkolną składają się następujące komponenty:
dojrzałość społeczna
dojrzałość emocjonalna
dojrzałość umysłowa
dojrzałość fizyczna
dojrzałość wolicjonalna
dojrzałość do uczenia się matematyki
dojrzałość do uczenia się czytania i pisania
Dojrzałość do nauki czytania i pisania jest więc jednym z wielu komponentów gotowości szkolnej. Tak więc przygotowanie dziecka do rozpoczęcia nauki czytania i pisania jest odpowiedzialnym zadaniem dla nauczyciela klas przedszkolnych tzw. "zerówek". Od jego wiedzy dotyczącej prawidłowości przebiegu tych umiejętności i ich uwarunkowań psychologicznych, od doświadczenia metodycznego zależy, czy dla dziecka nabywanie tych umiejętności będzie interesujące i atrakcyjne, czy też stanie się pasmem niepowodzeń, zniechęcenia, utraty wiary we własne możliwości.Czytanie i pisanie to proces złożony. W odróżnieniu od rozwoju mowy, który przebiega w sposób naturalny, często nieświadomy, tych umiejętności dziecko musi nauczyć się w sposób świadomy, kontrolowany.Wiele dzieci, mimo pozytywnego nastawienia do nauki, już na samym początku opanowywania umiejętności czytania i pisania ma trudności. Są dzieci, u których dysharmonie w rozwoju określonych funkcji i czynności poznawczych mogą w istotny sposób zaburzyć efektywne opanowanie czytania i pisania. Dzieci te określa się mianem "ryzyka dysleksji".Gotowość do czytania nie jest to stan, na który należy biernie oczekiwać. Gotowość do czytania i pisania- to dynamiczny proces uwarunkowany zarówno czynnikami biologicznymi, jak i środowiskowymi oraz własną aktywnością dziecka. Proces ten wymaga zorganizowania i stworzenia zewnętrznych warunków, dzięki którym zapewnimy dziecku możliwość rozwijania funkcji psychicznych, niezbędnych do nabywania tych umiejętności. A. Brzezińska zdefiniowała gotowość do czytania i pisania –jako "taki stan w rozwoju dziecka, który charakteryzuje się wrażliwością na znaki, na ich istotę i znaczenie w procesie komunikowania się oraz podatnością na wskazówki ze strony otoczenia dotyczące istoty czytania i pisania". Według autorki tej gotowość do czytania i pisania obejmuje trzy sfery (Brzezińska A. 1987):
sferę procesów psychomotorycznych;
sferę procesów poznawczych;
sferę procesów emocjonalno-motywacyjnych.
Pierwsza z wymienionych sfer dotyczy sprawnego funkcjonowania: analizatora wzrokowego, analizatora słuchowego, analizatora kinestetyczno-ruchowego, aparatu artykulacyjnego, czynności manipulacyjnych. Gotowość w sferze poznawczej- to przede wszystkim: myślenie i zasób pojęciowy. Dojrzałość w sferze emocjonalno-motywacyjnej określa nastawienie dziecka do nauki czytania i pozytywną motywację związaną z wysiłkiem, jaki musi włożyć w opanowanie tej umiejętności. Proces czytania wymaga prawidłowej percepcji wzrokowej i słuchowej. Ucząc się czytać dziecko musi zobaczyć, prawidłowo rozpoznać, usłyszeć i zapamiętać poszczególne wyrazy, słowa, oraz uświadomić sobie, że można rozłożyć je na poszczególne elementy: dźwięki, liter, które sobie odpowiadają.Tak więc czytanie i pisanie- to umiejętności bardzo złożone i angażujące ten sam zespół funkcji psychicznych i fizycznych. Poziom ich rozwoju decyduje o gotowości dziecka do efektywnej nauki tych umiejętności. Nauczyciel, który chce wspierać wysiłki dziecka w procesie nauki czytania i pisania, powinien posiadać określoną wiedzę dotycząca rozwoju mowy, procesów poznawczych i emocjonalnych oraz wiedzę metodyczną z zakresu różnych metod nauki czytania. Dzieci przygotowujące się do rozpoczęcia systematycznej nauki czytania i pisania muszą odkryć lub się dowiedzieć, że język mówiony składa się z wielu elementów, jakimi są artykułowane dźwięki, z których składają się sylaby tworzące słowa, a także zdania złożone ze swoistych układów słów oraz teksty złożone ze zdań mówionych i pisanych. Sylaby i głoski, czyli te elementy słów, które- same nie mając żadnego znaczenia-decydują o znaczeniu słów, są bardzo istotne w nabywaniu skojarzeń głoska-litera i opanowaniu techniki czytania. Na tych właśnie elementach musimy skoncentrować uwagę dzieci. Opanowanie syntezy głoskowej jest podstawą nauki czytania, zaś opanowanie analizy głoskowej jest podstawą nauki pisania.Dziecko, które uczy się czytać, odkrywa najpierw zasadę, że każdej literze odpowiada głoska i aby nauczyć się czytać musi nabrać biegłości w zamiennym stosowaniu liter i odpowiadających im liter. Nabycie tych skojarzeń wymaga uczenia. Niektóre dzieci wymagają treningu świadomości fonemowej, aby mogły skorzystać z nauki skojarzeń głoska-litra. Terminem "słuch fonematyczny" określa się w rozwoju indywidualnym dziecka zdolność różnicowania fonemów języka ojczystego. Natomiast termin "fonem" określa klasę głosek spokrewnionych akustycznie, które mogą się nawzajem zastępować bez zmiany znaczenia słowa. Głoska jest formą realizacji fonemu, wzbogacona o takie cechy, jak np. brzmienie głosu męskiego, kobiecego, zachrypniętego itp. Słuch fonematyczny stanowi podstawę opanowania języka mówionego oraz świadomości fonologicznej, która jest uzmysłowieniem sobie fonologicznej struktury słów. Najpowszechniej stosowanymi zadaniami w treningu wiadomości fonologicznej są zadania analizy i syntezy głosek. Analiza, czyli powolne wymawianie słowa z przeciąganiem głosek umożliwia dziecku percepcję poszczególnych głosek. Podział słów na fonemy (głoski) małe dzieci uczą się lepiej jeśli najpierw ćwiczymy z nimi podział na sylaby, a następnie na cząstki wewnątrzsylabowe /k-ot/. Najtrudniejszym poziomem analizy jest poziom fonemów.Zdarza się, że osoby pracujące z dziećmi przejawiającymi zaburzenia słuchu fonematycznego rozpoczynają z nimi pracę terapeutyczną od najtrudniejszego elementu jakim jest podział wyrazu na głoski. Jest to błąd! Należy bowiem pamiętać o tym, że pierwszym procesem jaki ma miejsce jest synteza słuchowa, a analiza słuchowa pojawia się znacznie później. Dlatego też nie można pierwszych ćwiczeń z dzieckiem rozpoczynać od zadań typu: "powiedz jaką głoskę słyszysz na początku wyrazu, na końcu, w środku?". Jest to zbyt trudne zadanie, przekraczające możliwości niektórych dzieci. Do tego momentu należy je przygotować poprzez ćwiczenia wstępne- ukierunkowane na wyróżnianie dźwięków z otoczenia, odtwarzaniu rytmów, następnie poprzez ćwiczenia, które polegać będą na: wydzielaniu zdań z potoku mowy, porównywaniu długości zdań, wydzielaniu wyrazów w zdaniach, porównywaniu długości wyrazów, wydzielaniu sylab w wyrazach. Bardzo cennymi ćwiczeniami wykorzystywanymi również na tym etapie powinny być ćwiczenia polegające na dobieraniu obrazków, których nazwy rymują się ze sobą (np. płotek-kotek, sowa-krowa, itp.). Dalszym, nieco trudniejszym etapem tego ćwiczenia jest samodzielne tworzenie rymów przez dziecko. Dopiero gdy dziecko dobrze opanuje te umiejętności można przejść do kształtowania u niego świadomości fonologicznej i należy wtedy skoncentrować się na następujących zadaniach:
podajemy dziecku wzorzec, do którego ma się w trakcie ćwiczeń odwołać (np. czy na początku wyrazu szafa słychać głoskę "sz"?), a więc powinno najpierw usłyszeć głoskę w izolacji, potem wymawiamy sylaby zawierające daną głoskę (np. sza, pa, szu, ki, szo- dziecko ma zareagować w określony sposób na wskazaną głoskę)
wyróżniamy samogłoski w nagłosie (a, e, o, u, i)
uczymy wydzielania spółgłosek "trwałych" czyli takich, które można przedłużać w nagłosie(np. m, n, r, s, z, f, w, sz, ż, ś, ź)
uczymy wydzielać spółgłoski "nietrwałe"(p, b, l, k, g, t, d), które trzeba wymawiać krótko bez tzw. "elementu wokalicznego" (mówimy: "b", nie by, "g", nie gy)
dobieramy aliteracje na podstawie obrazków (np. samochód- samolot, buda-buty itp.)
dobieranie aliteracji do słów (np. podaj słowo, które zaczyna się tak samo jak,: wrona, sowa itp.)
ustalamy, który wyraz tu nie pasuje (np. masło-banan-mama, dom-lok-dym)
uczymy wydzielać samogłoski na końcu wyrazów
uczymy wydzielać spółgłoski trwałe na końcu wyrazów
porównujemy wyrazy: czy słowo "kosz" kończy się tak samo jak słowo "mysz"?
uczymy wydzielać spółgłoski nietrwałe na końcu wyrazów
uczymy wyodrębniać kolejne głoski w wyrazach trzygłoskowych dających się wydłużać np. osa, nos, potem w wyrazach z głoskami nietrwałymi na początku, na końcu np. dom, las, sok, szal.
ustalanie jakiej głoski brakuje: powiedz: "pas", a teraz powiedz "as", jakiej głoski brakuje?
pomijanie głosek: teraz powiedz słowo "las" bez /l/.
zastępowanie głosek: powiedz "rak", a teraz powiedz /m/ zamiast /r/.
synteza poszczególnych głosek w słowo: jakie to słowo: /s/ /o/ /k/?
Przy wszystkich tego typu ćwiczeniach należy jak najczęściej wykorzystywać materiał obrazkowy, który zdecydowanie ułatwia i uatrakcyjnia pracę dziecka. Należy wiedzieć, że najtrudniej poddają się terapii funkcje słuchowe, które mogą być angażowane na krótko. Dlatego w terapii słuchu fonematycznego niezbędne jest wykorzystywanie funkcji wzrokowych. Literatura:
Maurer A.(red.) "Dźwięki mowy . Program kształtowania świadomości fonologicznej dla dzieci przedszkolnych i szkolnych", Oficyna Wydawnicza "Impuls", Kraków 2003
Styczek I. "Badanie i kształtowania słuchu fonematycznego", WSiP Warszawa 1982
Pomyślny start ucznia w szkole-Warszawski Oddział nr1 Polskiego Towarzystwa Dysleksji, Biuletyn Informacyjny PTD wydanie specjalne pod redakcją Wojciecha Brejnaka