Chwalić , czy nie chwalić? - wielu rodziców zadaje dziś to pytanie.
Odpowiem tak: Po prostu być autentycznym. Co to znaczy?
To znaczy, żeby być świadomym tego , co się dzieje w nas, kiedy jesteśmy w relacji i być świadomym tego, co się dzieje w drugim , małym , czy dużym człowieku. I o tym mówić. To właśnie komunikować. To, co w nas żywe, niech wybrzmi.
Jak?
Opowiem , jak ja to robię.
Dziś w przedszkolu, po śniadaniu przybiegł do mnie Piotruś. W dłoni trzymał kawałek czerwonego papieru.
- Ciociu, mogę do Ciebie?
Byłam zamyślona , w swoim świecie pełnym dokumentów, biurokracji. Podniosłam głowę, zatrzymałam się.
- Ciociu?
- O ! Piotruś! Chcesz mi coś ważnego powiedzieć, czy tak?
...
I chcesz , żebym usłyszała? .....
- Tak ciociu, proszę , to dla Ciebie! - i wręczył mi zawiniątko....
Odwinęłam je i zobaczyłam papierowe serce, na którym wypisane było drukowanymi literami PIOTRUŚ DLA CIOCI AGI.
Piotruś patrzył na mnie. Wiedziałam ,że czeka. Czeka na...
No właśnie , na co?
Spróbowałam odgadnąć, ponieważ aż tyle mogę zrobić dla każdego drugiego człowieka.
Przytuliłam go, po czym patrząc mu w oczy powiedziałam:
- Chcesz mi powiedzieć, że lubisz, kiedy jestem w przedszkolu?
I chcesz mi powiedzieć, że cieszysz się, kiedy z Tobą się bawię i rozmawiam ?
I chcesz, żebym to wiedziała, czy tak?
- yhy....
Tak ! - uśmiech od ucha do ucha.
Ale ładnie zrobiłem?
- A! Chcesz jeszcze ,żebym wiedziała, że ważne dla Ciebie jest , aby mi się podobało! I chcesz wiedzieć, co mi się podoba?
Bo widzę, że to, co zrobiłeś, Tobie podoba się i jesteś z siebie dumny, czy tak?
- Tak ciociu!
- Widzę wielkie , czerwone serce, i wielkie literki Twojego imienia i kiedy na nie patrzę, to bardzo się cieszę, bo wiem, że jestem dla Ciebie ważna!
Uśmiech. Teraz Piotruś przytulił mnie.
- Tak ciociu, to pa!
I wrócił do sali. Szczęśliwy. Jego potrzeba akceptacji, kontaktu, zrozumienia zostały zaspokojone. Kiedy dziecko rozwija się w takich relacjach, uczy się ufać sobie. Uczy się, kiedy ufać innym. Uczy się, że warto się komunikować i mówić o sobie. Uczy się, do kogo i kiedy mówić o sobie, uczy się ,że ma szansę próbować. Uczy się wiary w siebie. Uczy się, że jest ważnym członkiem wspólnoty i że ma wpływ na to, co się w tej wspólnocie dzieje. Uczy się sprawczości. Uczy się wyrażać siebie. W konsekwencji , świadome swoich potrzeb, będzie potrafiło radzić sobie z życiowymi sytuacjami w sposób zapewniający mu nie tylko schronienie i przetrwanie, ale w sposób twórczy, ze spokojem i odwagą.
To znaczy, żeby być świadomym tego , co się dzieje w nas, kiedy jesteśmy w relacji i być świadomym tego, co się dzieje w drugim , małym , czy dużym człowieku. I o tym mówić. To właśnie komunikować. To, co w nas żywe, niech wybrzmi.
Jak?
Opowiem , jak ja to robię.
Dziś w przedszkolu, po śniadaniu przybiegł do mnie Piotruś. W dłoni trzymał kawałek czerwonego papieru.
- Ciociu, mogę do Ciebie?
Byłam zamyślona , w swoim świecie pełnym dokumentów, biurokracji. Podniosłam głowę, zatrzymałam się.
- Ciociu?
- O ! Piotruś! Chcesz mi coś ważnego powiedzieć, czy tak?
...
I chcesz , żebym usłyszała? .....
- Tak ciociu, proszę , to dla Ciebie! - i wręczył mi zawiniątko....
Odwinęłam je i zobaczyłam papierowe serce, na którym wypisane było drukowanymi literami PIOTRUŚ DLA CIOCI AGI.
Piotruś patrzył na mnie. Wiedziałam ,że czeka. Czeka na...
No właśnie , na co?
Spróbowałam odgadnąć, ponieważ aż tyle mogę zrobić dla każdego drugiego człowieka.
Przytuliłam go, po czym patrząc mu w oczy powiedziałam:
- Chcesz mi powiedzieć, że lubisz, kiedy jestem w przedszkolu?
I chcesz mi powiedzieć, że cieszysz się, kiedy z Tobą się bawię i rozmawiam ?
I chcesz, żebym to wiedziała, czy tak?
- yhy....
Tak ! - uśmiech od ucha do ucha.
Ale ładnie zrobiłem?
- A! Chcesz jeszcze ,żebym wiedziała, że ważne dla Ciebie jest , aby mi się podobało! I chcesz wiedzieć, co mi się podoba?
Bo widzę, że to, co zrobiłeś, Tobie podoba się i jesteś z siebie dumny, czy tak?
- Tak ciociu!
- Widzę wielkie , czerwone serce, i wielkie literki Twojego imienia i kiedy na nie patrzę, to bardzo się cieszę, bo wiem, że jestem dla Ciebie ważna!
Uśmiech. Teraz Piotruś przytulił mnie.
- Tak ciociu, to pa!
I wrócił do sali. Szczęśliwy. Jego potrzeba akceptacji, kontaktu, zrozumienia zostały zaspokojone. Kiedy dziecko rozwija się w takich relacjach, uczy się ufać sobie. Uczy się, kiedy ufać innym. Uczy się, że warto się komunikować i mówić o sobie. Uczy się, do kogo i kiedy mówić o sobie, uczy się ,że ma szansę próbować. Uczy się wiary w siebie. Uczy się, że jest ważnym członkiem wspólnoty i że ma wpływ na to, co się w tej wspólnocie dzieje. Uczy się sprawczości. Uczy się wyrażać siebie. W konsekwencji , świadome swoich potrzeb, będzie potrafiło radzić sobie z życiowymi sytuacjami w sposób zapewniający mu nie tylko schronienie i przetrwanie, ale w sposób twórczy, ze spokojem i odwagą.
Agnieszka Satalecka - dyrektor Przedszkola Pluszowy Miś, pedagog, mediator, przewodnicząca zarządu Stowarzyszenia dla Świata bez Przemocy
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz