Polecamy

Króliczek Kazio nie lubi się witać. Nie znosi zbyt mocnych uścisków, zapachu perfum cioci ani sumiastych wąsów wujka, które łaskoczą go w nos. Kazio nie chce nikogo urazić, ale w głębi serca nie ma ochoty witać się z gośćmi. 

Dlaczego nie mogę podać im łapki jak dziadek? - zastanawia się. Skąd wiem, że ktoś mnie kocha? Po czym mogę poznać, czego potrzebuję? Jak mam mówić, by rodzice usłyszeli, że bardzo nie lubię pobierania krwi? Czy zawsze muszę się dzielić? Dlaczego mój młodszy brat czasem tak bardzo mnie złości, że mam ochotę spuścić mu lanie? No i co to znaczy być grzecznym? 
Oto niektóre z ważnych dziecięcych problemów, które pojawiają się w książce Przyjaciele żyrafy. Żyrafa Bibi, jej najlepszy przyjaciel, szakal Zenon, i inne zwierzęta z Leśnego Zakątka rozmawiają ze sobą na te właśnie tematy, czasem burzliwie. Wyjątkowość bajek o empatii polega na tym, że nie tylko opisują one świat relacji z perspektywy dziecka, ale także uczą odkrywania i nazywania uczuć oraz potrzeb: tych widocznych, wyrażanych spontanicznie, i tych ukrytych głęboko w sercu. Rozpoznanie uczuć i potrzeb pozwala zaakceptować siebie i innych, jest też niezbędne, by w pełni być sobą, bez czego z kolei niemożliwe jest szczęście. Autorki bajek opisały świat, w którym można być autentycznym, mówić o tym, co dla nas żywe, nie raniąc innych, a jednocześnie być przez nich zrozumianym i zauważonym. Zwierzęta z Leśnego Zakątka potrafią otwarcie rozmawiać, mimo trudnych emocji, jakie tym rozmowom często towarzyszą. Intencją autorek było pokazanie rodzicom i dzieciom, że wszyscy ludzie, mali i duzi, są tak samo ważni, i że dzięki komunikacji z poziomu serca mogą wspólnie budować przyjazny świat. Pod każdą bajką pojawiają się pytania zachęcające do rozmowy o tym, co dla nas istotne, i do wspólnego poszukiwania osobistych wartości w życiu.

Autorka demaskuje mechanizm przemocy obecny w metodach wychowawczych stosowanych wobec naszych rodziców i dziadków (tzw. czarna pedagogika), który również dziś nie budzi wątpliwości w wielu krajach świata. Analizując dzieciństwo pewnej narkomanki (Christiany F.), pewnego przywódcy politycznego (Adolfa Hitlera) i pewnego dzieciobójcy (Jurgena Bartscha), którzy jako dzieci padli ofiarą niegodziwości i licznych upokorzeń, autorka kreśli sugestywny obraz zniszczeń, jakich dokonuje w człowieku przemoc, i wynikających stąd zagrożeń społecznych.